Dahham (28) werkt sinds een aantal maanden bij de Werkbij. Hij is geboren in Damascus in Syrië en groeide op in een groot gezin. Dahham is een vriendelijke collega, die een ander graag helpt als hij ziet dat het een beetje moeilijk gaat. De twinkeling in zijn donkere ogen verraadt zijn gevoel voor humor. Bij de Werkbij heeft hij het heel goed naar zijn zin. Maar dat duurde wel even.
Ik leer elke dag nieuwe dingen
‘Ik wilde wel werken met bijen, of met honing, want ik hou van bijen. Vorig jaar kwam ik in dienst bij de Werkbij. In het begin was het allemaal heel vreemd. Ik kende niemand. In Syrië studeerde ik, en ik had ook een winkel, dus ik was ondernemer. Dat is een heel groot verschil met mijn werk hier in Nederland. In het begin vond ik het eerlijk gezegd niet leuk om hier te werken. Maar daarna leerde ik de collega’s kennen. Het zijn echt heel aardige en fijne collega’s. Het werd toen steeds leuker, mooier en gezelliger.’
‘Ik ben heel nieuwsgierig. Ik hou ervan om te weten wat er moet gebeuren, in de honingkamer, bij het verpakken van glas, bij het inpakken van de pakketten. En ik verdiep me in het systeem van de Werkbij. Elke dag leer ik nieuwe dingen en wordt het werk mooier. En ik zie wat voor groei het bedrijf doormaakt, ten opzichte van vorig jaar. Het gaat heel goed met het bedrijf. Er zijn veel nieuwe medewerkers en nieuwe producten. Dat is mooi om te zien.’
De smaak van anijshoning
Als je Dahham vraagt hoe hij het in Nederland vindt, lichten zijn ogen op. ‘Ik vind het erg fijn in Nederland. Qua weer, qua mensen, en de taal gaat nu ook goed.’ Of hij het niet heel koud vindt in Nederland? ‘Nee hoor,’ lacht hij. ‘In Syrië is het nog veel kouder! Maar hier regent het veel meer dan in Syrië. In Syrië is het droger.
De honing in Syrië is vaak anders dan hier in Nederland. ‘Anijshoning bijvoorbeeld smaakt in Syrië heel anders. Alle honing in Syrië is droger en dikker, en heeft een sterkere smaak. Eucalyptushoning in Syrië is nog veel donkerder dan in Nederland. Acaciahoning, tijmhoning en heidehoning kende ik eigenlijk niet, die waren nieuw voor me. Maar nu leer ik ze kennen.’
Europese koningin
Na de middelbare school koos Dahham voor de landbouwuniversiteit in Damascus. ‘In de eerste drie jaar had ik verschillende vakken. Ook een vak over het houden van bijen, hoe ze leven en hoe ze zich gedragen.’ In het laatste jaar liep hij stage bij een bekend Libanees bedrijf, waar hij enthousiast over vertelt. ‘Daar heb ik gezien hoe ze kunstmatig een bijenras kunnen kweken. Bijvoorbeeld door een koningin uit Europa met een dar uit Syrië te kruisen. Europese bijen maken heel veel honing. En de Syrische bij kan zich goed handhaven in het droge klimaat in het Midden Oosten. Dan komt er een heel goede koningin uit voor een nieuw bijenvolk.’
In Syrië heb je 5 jaar nodig om je bachelor te halen. De laatste 2 jaar specialiseerde Dahham zich in waterzuivering, drainage en irrigatie. Hij behaalde zijn diploma als Landbouwkundig ingenieur en vluchtte naar Nederland. Acht maanden wachtte hij op de beslissing van het IND en om de juiste papieren te krijgen. ‘Daarna kon ik verder met mijn leven.’
Hij begon in 2019 meteen de Nederlandse taal te leren. Dat was nodig om zijn leven op te bouwen en werk te vinden. Zijn diploma van de universiteit in Damascus is ook erkend in Nederland.
Verloofd
Dahham is niet de enige uit het gezin die uit Syrië is weggevlucht. Hij heeft een zus in de Verenigde Emiraten, een broer in Turkije, een in Noorwegen, en gelukkig ook een broer in Rotterdam, zodat hij een familielid in Nederland heeft. ‘Ik mis mijn familie erg, en vooral mijn verloofde’.
Zijn verloofde woont nog in Syrië. ‘Ik wilde haar niet meenemen. De weg om te vluchten is heel gevaarlijk voor haar. Daarom ben ik eerst gegaan.’
Dahham studeerde in een moeilijke tijd van oorlog en conflicten. Nu hij in Nederland woont hoopt hij zijn master te halen aan de universiteit van Wageningen. Tijdens zijn studie heeft hij een speciale interesse ontwikkeld voor waterzuivering en waterbeheer. ‘Uiteindelijk wil ik een baan vinden die bij deze specialisatie past. Dat soort werk is echt mijn taak.’
Geschreven door:
Aukelien Wierenga